ข้อพิพาททางอาณาเขตที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย - การกำหนดอำนาจอธิปไตยเหนือทะเลจีนใต้ - ถึงจุดหักเหทางประวัติศาสตร์ในปี 2559 เมื่อศาลอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศของศาลอนุญาโตตุลาการถาวร (PCA) ในกรุงเฮกปกครองโดยการยื่นเอกสารของฟิลิปปินส์ พื้นฐานทางกฎหมายสำหรับการเรียกร้องของจีนถึง 95% ของทะเลนอกชายฝั่งทางตอนใต้ บรูไนมาเลเซียฟิลิปปินส์ไต้หวันและเวียดนามได้แย่งชิงกับจีนเพื่อควบคุมเขตเศรษฐกิจพิเศษทางทะเลระยะทาง 200 ไมล์ทะเลที่ขยายจากชายฝั่งแต่ละแห่ง อินโดนีเซียและจีนยังได้มีการโต้แย้งน่านน้ำของทะเลเดียวกันรอบกลุ่มเกาะเล็กเกาะน้อย 272 เกาะ อย่างไรก็ตามส่วนใหญ่เป็นประเทศจีนที่ส่งหน่วยยามฝั่งเข้าสู่น่านน้ำที่มีการแข่งขันและยึดที่ดินและติดตั้งอุปกรณ์ทางทหารที่นั่น
คำตัดสินของศาลเป็นเอกฉันท์เมื่อวันที่ 12 กรกฎาคม 2559 ถูกล้อเลียนโดยจีนซึ่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศวังยี่ได้เรียกคำตัดสินว่า“ เรื่องตลก” จีนปฏิเสธที่จะเข้าร่วมในกระบวนการอนุญาโตตุลาการแปดเดือนโดยบอกว่าศาลไม่มีอำนาจตัดสินปัญหาอธิปไตยทางทะเลโดยการปฏิเสธพื้นฐานทางกฎหมายของการเรียกร้องตามปกติโดยแบ่งเขตแดนเป็นเส้นเขตเก้าเส้น จีนตรวจสอบการใช้ทะเลในเอกสารที่ใช้ภายใต้ราชวงศ์ฮั่นตะวันออก (23–220 ปี) บันทึกเหล่านั้นพร้อมกับเอกสารที่ทันสมัยมากขึ้นก่อให้เกิดการเรียกร้องเส้นประเก้าเส้นในปัจจุบันของจีน ฟิลิปปินส์ได้ยื่นคำร้องต่ออนุญาโตตุลาการเมื่อเดือนมกราคม 2556
คำพิพากษาของอนุญาโตตุลาการเปลี่ยนข้อพิพาทจากความเป็นปรปักษ์ที่เพิ่มขึ้นมาเป็นข้อที่ฝ่ายต่างๆประเมินว่าพวกเขาสามารถต่อรองกับปักกิ่งได้หรือไม่ รัฐมนตรีต่างประเทศฟิลิปปินส์ Perfecto Yasay ถาม“ ทุกคนที่เกี่ยวข้องในการใช้ความยับยั้งชั่งใจและความสุขุม” รัฐบาลของเขาได้ส่งอดีตประธานาธิบดีฟิเดลรามอสไปฮ่องกงเมื่อเดือนสิงหาคมเพื่อพบกับเจ้าหน้าที่จีนเพื่อเริ่มซ่อมแซมความสัมพันธ์ที่ได้รับความเสียหายจากอนุญาโตตุลาการ ในทำนองเดียวกันเหงียนซวนพูนายกรัฐมนตรีของเวียดนามได้พบกับนายกรัฐมนตรีหลี่เค่อเฉียงของจีนเมื่อเดือนกันยายน ผู้อ้างสิทธิ์คนอื่น ๆ ก็แสดงความคิดเห็นที่ประนีประนอมหลังจากการพิจารณาคดี ทิมจอห์นสตันแห่งกลุ่มองค์กรวิกฤตระหว่างประเทศกล่าวว่าแม้ว่าศาลจะสามารถชี้แจงประเด็นทางกฎหมายได้ แต่พวกเขาต้องการให้ทุกฝ่ายตกลงที่จะส่งผลการวิจัยของพวกเขา แต่สถานการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้“ แน่นอนว่ามันเป็นผลประโยชน์เชิงกลยุทธ์และเศรษฐกิจของทุกคนในการเจรจาหาทางออกที่ตกลงร่วมกัน”
ทะเลจีนใต้มีพื้นที่ 3.5 ล้านตารางกิโลเมตร (1.4 ล้านตารางไมล์) จากไต้หวันไปยังสิงคโปร์และมีขนาดเล็กประมาณ 500 แนวปะการังส่วนใหญ่ที่ไม่สามารถอยู่อาศัยได้เกาะปะการังและทราย ทะเลเขตร้อนมีมูลค่าสำหรับบริเวณตกปลาที่อุดมสมบูรณ์และแหล่งเชื้อเพลิงฟอสซิล สำนักงานสารสนเทศด้านพลังงานของสหรัฐ (EIA) คาดการณ์ว่ามีมูลค่าน้ำมัน 11,000 ล้านบาร์เรลต่อปีและก๊าซธรรมชาติใต้ทะเลจำนวน 5.4 ล้านล้านลูกบาศก์เมตร (190 ล้านล้านลูกบาศก์ฟุต) ครึ่งหนึ่งของปริมาณการขนส่งทางเรือของโลกใช้ทะเลเช่นกัน
The sovereignty dispute cropped up in the 1970s with a rise in oil exploration but triggered only sporadic clashes, such as a 1988 incident in which 70 Vietnamese sailors were killed. The quarrel escalated diplomatically in 2012 when it became clear that China was on a mission to expand its holdings, potentially cutting into fishing, fossil-fuel exploration, and coast-guard patrols by the other countries with continental-shelf claims.
In the Paracel archipelago, also claimed by Vietnam, for example, Beijing added hangars, munitions-storage buildings, batteries of surface-to-air missile launchers, and military-use radars at a base on Woody Island. China was also building on Fiery Cross Reef and Mischief Reef in the Spratly Islands, which were contested by all five of the other claimants. Beijing reclaimed at least 1,174 ha (2,900 ac) of land while enlarging tiny islets for its use.
When China’s state-invested oil firm CNOOC Ltd. parked an oil rig in May 2014 near the Paracel Islands—waters that Vietnam also claimed—Vietnamese and Chinese vessels rammed each other nearby, and ensuing anti-Chinese protests and rioting in Vietnam resulted in 21 deaths. To protect its claims Vietnam had reclaimed some 50 ha (120 ac) covering at least 27 land features in the sea as of May 2016, according to the U.S. think tank Center for Strategic and International Studies (CSIS).
Taiwan claimed the entire sea but lacked diplomatic relations in Asia and had not expanded militarily except for work around its airstrip on Taiping, the contested sea’s largest natural land feature. In January 2016 then-president of Taiwan Ma Ying-jeou visited Taiping, claiming that it was an island worthy of an EEZ, an idea the arbitration court rejected.
It was then Philippine president Benigno Aquino III who pushed back hardest against China. On April 8, 2012, a Philippine navy surveillance plane discovered eight Chinese fishing vessels massed near Scarborough Shoal, 198 km (123 mi) west of the Philippines, possibly looking for exotic and protected species. China sent a pair of surveillance ships to stop Philippine authorities from making arrests. For the next two months, their vessels were locked in a standoff, inciting protests in the Philippines and calls for a boycott in China. “I think the short answer to how the situation got to the point where the Philippines chose to pursue the case through the International Tribunal for the Law of the Sea is that it saw that as the only option available to stop the relentless pursuit by China of changing the facts on the ground,” said Carl Baker, director of programs with the Pacific Forum CSIS.
Aquino asked the PCA to rule on the validity of China’s nine-dash line claim and the use of the continental-shelf-based claims of other countries. The request for arbitration was “complementary to the rebuilding of the Philippine armed forces,” said Ramon Casiple of the Philippine advocacy group Institute for Political and Electoral Reform. “At some future time, the Philippines may open talks with China with some leverages on its hands.”
That time might be soon. Southeast Asian maritime claimants relied heavily on trade with and investment from China, the world’s second largest economy. In the event of a war, no one in Southeast Asia could expect to beat the Chinese military, which many ranked the third strongest in the world. In 2014 the Philippines signed an Enhanced Defense Cooperation Agreement with former colonizer the United States, allowing for the stationing of a rotation of U.S. troops in the Philippines and for joint military exercises. Philippine Pres. Rodrigo Duterte, who took office in June 2016, angrily asked the United States to stop the joint exercises as part of what he called a more-independent foreign policy that included alliances with China and Russia. A change to the agreement, however, would require Philippine legislative approval, and in October the U.S. embassy in Manila stated that it planned to keep up cooperation.
China itself wanted to be seen as a good neighbour, particularly after the arbitration verdict. Chinese enterprises depended increasingly on the markets and development needs of surrounding countries, since domestic economic growth had slowed since 2010. Between 2004 and 2013, China’s overseas investments reportedly increased more than 13 times, to $613 billion. Because China outweighed the other claimants militarily and economically, it would have an edge in any bilateral talks.
China considered its informal arrangement with Malaysia to be a template for its dealings with other countries. Malaysian officials seldom sounded off against Beijing’s maritime expansion, analysts claimed, because China was Malaysia’s top trading partner and source of direct foreign investment. The EIA estimated that Malaysia controlled reserves of five billion barrels of crude oil and 2.3 trillion cu m (80 trillion cu ft) of natural gas in the sea, more than the other claimants.
“It’s a two-way street in terms of how much leaders can get,” according to Ibrahim Suffian, program director with the Malaysian polling group Merdeka Center. In Malaysia, he said, “overall the attitude toward China has been more positive and relations are governed by that.”
